Wat is het geval? Meer dan 30 jaar geleden, in 1978, is de ‘ter beschikkingstellingsbepaling’ in de investeringsaftrek geïntroduceerd met als doel te voorkomen dat investerende beleggers via bepaalde vooropgezette constructies (zoals omvangrijke commanditaire vennootschappen) investeringsaftrek konden genieten. Immers onder de oude wet inkomstenbelasting kwalificeerden investerende beleggers die meedeelden in de stille reserves bij het einde van de vennootschap als fiscaal ondernemer.
Sinds 1 januari 2001 is dit echter nagenoeg niet meer mogelijk nu alleen die natuurlijke personen voor rekening van wie een onderneming wordt gedreven én die ook rechtstreeks worden verbonden voor de zakelijke verbintenissen van de onderneming nog kwalificeren als fiscaal ondernemer. In principe kunnen dus alleen ‘echte’ ondernemers die een bedrijf of zelfstandig beroep uitoefenen nog in aanmerking komen voor investeringsaftrek. Door de werking van een specifieke regeling kunnen medegerechtigden (zoals commanditaire vennoten) hun claim op investeringsaftrek vaak niet effectueren.
Het gevolg van de ‘ter beschikkingstellingsbepaling’ is dat een ondernemer die in het kader van de bedrijfsuitoefening investeert in een bedrijfsmiddel dat bestemd is om (hoofdzakelijk) ter beschikking te worden gesteld aan derden géén investeringsaftrek kan genieten. In de praktijk leidt dit er toe dat bijvoorbeeld ondernemers die kano’s of fietsen verhuren aan derden of ondernemers met een restaurant voor het bestek, de tafels en de stoelen of ondernemers die recreatiebungalows verhuren voor het meubilair etc. niet in aanmerking kunnen komen voor investeringsaftrek.
Het gevolg is dus dat al vele jaren bonafide gevallen door de overkill van de ‘ter beschikkingsstellingsbepaling’ worden getroffen. Nu de bedrijfsmiddelen in de genoemde gevallen binnen de onderneming worden aangewend en er dus in het geheel geen sprake is van een vooropgezette constructie door investerende beleggers om investeringsaftrek te claimen is de bestaansgrond aan de ‘ter beschikkingsstellingsbepaling’ ontvallen. Deze overjarige overkill bepaling dient dus zo spoedig mogelijk te worden afgeschaft. Daadwerkelijke afschaffing verhoogt de aantrekkelijkheid van de investeringsaftrekfaciliteit en stimuleert de fiscale ondernemers van Nederland om investeringsuitgaven te doen!
